കുടക്കമ്പി

നീ
കറുത്തിരുണ്ട ആകാശത്തെ
താങ്ങിനിര്‍ത്തുന്ന
വാരിയെല്ലുകള്‍

നീ
ആരുടെയൊക്കെ
ഏതൊക്കെ ഭാര്യമാരാണ്;
എനിക്കു വിധിച്ചിട്ടില്ലാത്ത
ഏതൊക്കെ സുന്ദരികള്‍?

ചിന്തകളേ
മോഹഭംഗങ്ങളേ...
കൊഴിഞ്ഞുപോയ
മടക്കിക്കിട്ടാത്തൊരു
പൂക്കാലത്തിനും
ബാക്കിപത്രമുണ്ട്
നക്ഷത്രങ്ങളില്ലാത്തൊരു
രാത്രിയുണ്ട്

നിന്നെ ഞാന്‍ ചുമക്കും,
നെഞ്ചത്തുചാഞ്ഞ്
നീ എന്റേതാകുന്ന
നിമിഷങ്ങളില്‍
പ്രമാണങ്ങള്‍ മറന്നുപോകും
പടുപാപിയാകും
തലോടും
വട്ടം കറക്കും

നിന്റെ നട്ടെല്ലില്‍
തിരുനെറ്റി
സ്തുതിപ്പിടും
ചിലനേരം
ചുണ്ടമര്‍ന്നുപോകും
മൂക്കയഞ്ഞ് ഉന്മാദിക്കും
നിന്നോളം
നാവലഞ്ഞുപോകും
രുചിനുണയും

നിന്റെ യന്ത്രത്തെ,
ജനനേന്ദ്രിയത്തെ
അടിക്കടി
തൊട്ടുനോക്കും
നിന്റെ ലാളിത്യമോര്‍ത്ത്
നിര്‍മ്മിതിയോര്‍ത്ത്
കുളിര്‍ന്നുപോകും

നീ
ഒരിക്കലും പെയ്യാത്ത
പ്രക്ഷുബ്ധമായൊരാകാശത്തെ
എനിക്കായി ചുമക്കുന്നു

നീ
മേളിച്ചിരിക്കുന്നത്
വായിച്ചറിയുമ്പോള്‍
ചുറ്റിനും
എന്തേ കണ്ണീര്‍ പൊഴിയുന്നു?!